Mijn vriend heeft wat jaren geleden (2016/2017) een verslag gemaakt van een behoorlijk zware trip, met zijn toestemming plaats ik deze!
🚀
De dag ervoor was ik naar een feestje geweest in club Rodenburg. Alleen wat pep gehad die dag. Volgende dag zonder te slapen met 2 vrienden door naar het bevrijdingsfestival in Wageningen. Die hebben overigens wel gewoon geslapen die nacht en waren niet op het feest van die dag ervoor.
Het is deze dag heet en de zon brand fel. Tropische temperatuur. Aangezien ik niet meer de bob was kon ik ook lekker aan het bier. Dat combineerde ik met zo nu en dan wat pep te snuiven.
Ik werd deze dag al wat ongemakkelijker na verloop van tijd. Langzaam spichtig aan het worden. Ook lijkt het alsof ik dan zware autisme opwek ofzo. Alle sociale interactie word ongemakkelijk en vreemde uitspraak. Oogcontact is ongemakkelijk. Het gevoel dat je raar aangekeken word. Bijv. omdat ik iets te lang in een voorgevel of naar een achterwerk liep te staren van een meid op het feest die natuurlijk aanwezig is met vriend en bijbehorend boze gezichtsuitdrukking. Een heel ongemakkelijk en onzeker gevoel begin ik langzamerhand te krijgen. Terwijl het in werkelijkheid gewoon tussen je oren zit.
Omdat de dag nog wel een tijdje zou duren wist ik dat het langzaam aan steeds erger zou worden als ik niet gewoon ging rusten en proberen te slapen. Omdat ik met 2 vrienden ben en met hun mee rij wilde ik niet vervelend zijn en zo vroeg al afhaken. We keken al lang naar dit uitje uit.
Ik bedacht me iets anders: wat nou als ik MDMA kristal ga gebruiken? Dat had ik eerder gekocht van een dealer op dat feest en ook wel eens vaker gehad ooit. Zou ik door het vaag worden de spichtigheid kunnen laten verdwijnen omdat ik het simpelweg niet zou begrijpen en beseffen?
Tijd om daar achter te komen, want ik wilde graag van de spichtigheid af en gewoon genieten.
Aangezien de kristallen nog in grote brokken in het zakje aanwezig waren, vroeg ik aan de dealer hoe ik dit het beste kon gebruiken. Hij vertelde me dat ik het moest klein stampen/vermalen geloof ik. Daarvoor was niet echt de mogelijkheid op het feest tussen de rondlopende bewakers en mn bijbehorende spichtigheid. Hij zei dat ik ook een brokje kon nemen alsof het een xtc pil is. Voor die manier ging ik.
Na het innemen liet ik het rustig inwerken. Maar dat ging hard. Ik kon bijna niet meer lopen zo stijf stond ik. Ik besloot op het bankje te gaan zitten en het te ondergaan, wachtende tot die rush langzaam zou kalmeren. Zo hard was ik nooit eerder gegaan en was ook keihard aan het shaken holy shit! Een groepje feestgangers zag me wel gaan en een van de meiden uit die groep ging naast me zitten. Ze legde haar hand geruststellend op mijn been. Ik vergeet nooit meer die magische kracht van een meid. Het fijne en veilige gevoel dat ik bij haar zorgzaamheid kreeg. Ik was heel erg blij dat zij toen bij me is gebleven op dat moment.
Ondertussen was de spichtigheid ook met grote sprongen erger geworden. Daar waar je normaal uren over doet om dat level van spichtigheid te bereiken schoot nu in een halfuur door alle niveaus heen direct naar de hoogste status van spichtigheid.
Vanaf hier kruist werkelijkheid met hersenspinsels. Ik besef niet dat wat er nu gebeurd in werkelijkheid tussen mijn oren zit. Ik ga in mijn eigen hersenspinsels geloven. Hoe verder je leest hoe dieper ik in mijn eigen wereld zak. Zo diep dat ik ook achteraf niet weet hoe het echt is gegaan. Ook grote stukken herinnering compleet kwijt en nooit zijn boven komen drijven.
Ik zag de undercover agenten al lopen incognito als bezoekers gekleed. Ik kon ze makkelijk spotten. Hun manier van door het publiek lopen met groepjes van 2. Met nog wat losse undercover agenten die ze op een afstandje beveiligde. Ik zag het meteen! Met zo nu en dan 'onopvallende' handgebaren richting de bewakers. Ik dacht dat ze dit deden om dealers op te sporen en locaties aan te wijzen. Ze gebaren naar een plek waar ze van denken waar de dealer net gehandeld heeft. Ze sturen dan een undercoveragent naar die plek. Zogenaamd dronken komt hij naast mij zitten. Waarschijnlijk proberen de gesprekken rondom mij af te luisteren voor eventueel belangrijke informatie. Ik probeerde me zo nuchter en gedeisd mogelijk te houden terwijl ik als een raket ging. Hij stond na een tijdje weer op. Daarna sturen ze eentje undercover als iemand opzoek naar drugs. Beetje gezellig doen met de mensen in zijn buurt. Positief reageren dat jij zichtbaar hard gaat op goede drugs. Hij heeft na het zien van jou daar ook wel interesse in. Daar trap ik dus niet in en ik zeg dat de dealer al vertrokken is. Hij blijft aandringen ook bij de bezoekers on mij heen. Ik zweet ondertussen doodsangst uit dat iemand misschien niet inziet dat het een undercover agent is en de dealer in de val probeert te lokken. Verder herinner me ik daarover niets meer. Ik begin echt grote gaten te krijgen in m'n herinneringen vanaf hier.
Ik ben ondertussen al in een compleet vage status waarin ik vrijwel niets zie. Ook kon ik vrijwel geen woord meer uitspreken. Voelde me echt gehandicapt. Compleet verstijfd. Ik herinner me nog als laatst heldere beeld de wolken te zien. Alsof de tijd vooruit gespoeld werd. Ik zag de wolken in snel vaart voorbij vliegen en de schemer duurde ook maar 1 seconde voor mijn gevoel. In enkele seconden de overgang van licht naar donker. Dat is laatste heldere wat ik me nog kon herinneren tijdens het inklappen. Dat was wel ziek.
De volgende 6-7 uur kan ik me enkel nog kleuren en geluid herinneren. Met uitzondering van 1 moment waar ik nog een beetje troebel beeld bij herinner.
Uit het niets 'spawnde' er een gids voor mijn neus. Een hele lieve meid met een staart. Ja dat was totaal niet raar in mijn eigen werkelijkheid. Ze was van een speciaal EHBO team speciaal voor mensen zoals ik die knetterhard spacen en compleet van de kaart zijn. Zij zou mij door deze space heenleiden.
Ik moest haar hand vast houden en we liepen wat rond alsof ik een klein kind was. Tijdens dat rondlopen heb enkel kleuren als visuele herinnering. Ik gaf met veel moeite aan dat ik kei nodig moest pissen en ze trok me mee naar de toiletten. Hier heb ik soms troebel beeld in m'n herinnering, maar meestal alleen kleuren. Eerst ging ik de sta wc's proberen. Ik stond echt op knappen, maar er kwam niets uit. Echt een heel erg kut gevoel. Dan maar de dixies proberen en zittend. Na wat gestuntel en advies de deur van het slot te houden, zodat ze bij nood kon ingrijpen, was het me acrobatisch gelukt een soort plashouding aan te nemen. Ook nu kwam er niks uit en ik begon echt wanhopig te vloeken. Ik moest kei nodig maar het gaat niet! Wat een vreselijk gevoel. Ik strompel die wc uit en heb geen idee of ik m'n broek fatsoenlijk aan had of niet. Of ik m'n onderbroek überhaupt wel weer normaal had zitten. Ik kon niks echt zelf meer dacht ik en had het idee dat het voor de 'gids' ook een lastige situatie is. Ik voelde me zo zwaar ongemakkelijk, schuldig tegenover haar en vies. Ik was ondertussen bang dat mensen me filmden zonder dat ik ze kon zien en dat ze me uitlachten. Ik kon m'n gevoel niet meer plaatsen en dacht soms dat ik aan het pissen was in mn broek. Meerdere keren dat gevoel gehad. Totaal geen controle. (Gelukkig was het in werkelijkheid ook enkel bij gevoel gebleven.) Ik was heel bang voor lul te staan en kreeg het gevoel op Dumpert terecht te komen als een soort internet gekkie. Het onbehagelijke gevoel bekroop mij dat iedereen je straks kent als die malloot die niet met drugs om kon gaan.
Hierna heb ik een heel lang deel geen herinnering. Tot iemand riep dat het 10 minuten voor tijd was. Terwijl mijn situatie onveranderd was en ik over 10 minuten nog steeds compleet de weg kwijt ben. Mn gids was al verdwenen alsof die er nooit is geweest en ik was m'n 2 vrienden sowieso al sinds het begin al kwijt. Ik herinner me nog dat mensen mij vertelde welke kant ik op moest voor de auto. Ik was nog steeds blind en begreep nog steeds niets. Iedereen was plots weg. Van de uitleg snapte ik natuurlijk geen snars in deze toestand, laat staan dat ik zag waar er ( waarschijnlijk) naartoe gewezen werd.
Ik herinner me ook niet meer dat ik ben begonnen met lopen. Ook zijn de aankomende herinneringen 50x overnieuw afgespeeld. Alsof ik steeds overnieuw begon met lopen en situaties meemaken. Ik vermoedde op dit moment dat ik dood was of in coma lag. En dat ik nu als spirituele geest de situatie reconstrueerde om erachter te komen hoe ik ben komen te overlijden of in coma kwam. Het was niet prettig steeds weer als je vorderde in de herinnering weer helemaal teruggezet werd naar het begin van het deel. Ik herinner me nog proberen aan te bellen/kloppen/deuren open te doen van random huizen. Dat is allemaal niet gelukt (denk ik) 50x overnieuw steeds. Werd er gek van.
Weer een stuk gat in m'n herinnering. Nu liep ik opeens bij een flatportier. Toevallig liep er net een bewoner die zijn hond aan het uitlaten was. Ik ging vaag achter hem mee de flat in. Daar ging ik alle trappen op en belande op het hoogste balkon. Ik probeerde weer tevergeefs te pissen. Lukte weer niet. Ik wilde bijna over de reling heen gaan stappen geen idee waarom. Er was plots een of andere drang en stem in mezelf die me van deze flat af sommeerde. Ik luisterde naar de stem in mijzelf en keerde weer om. Ik liep de trappen af de flat uit.
Weer een zwart gat. Plots herinner ik me buiten bij een kebabzaak te staan. Ik liep er super stijf omheen echt als een psychisch gestoorde apathisch figuur. Sprak geen enkel woord. Er waren wat medewerkers aan het werk bij de magazijn ingang een vrachtwagen te verladen. Ik liep er heen en observeerde de situatie met mijn vage blik en zij keken me raar aan natuurlijk. Ik stapte zo op de uitgeklapte vrachtwagen klep en keek in de trailer recht naar zon medewerker. Ondertussen werden die lui geïrriteerd en zeiden dat ik weg moest gaan. Ik bleef ze dom aankijken en na een lange stilte zij ik eigenwijs boos nee. Ik liep vervolgens weg van de vrachtwagen. Ik liep nog wat rond de kebabzaak en ging toen het magazijn in. Daar werd ik echt uit gegooid door de lui die me compleet zat waren en nu moest ik echt oprotten. Omdat ik toch in coma/dood dacht te zijn bleef ik eigenwijs lastig doen. Maar de herinnering verdwijnt vanaf hier weer kort.
Plots zat ik in de kebabzaak. Nu netjes aan de balie op een krukje. Een van de medewerkers gaf me water. Vanaf dat moment had ik vrijwel geen gaten meer in mn herinneringen. Ik begon langzaam te beseffen dat dit geen comadroom/geestenwandeling was, maar echt gebeurd. Ik was heel erg in de war en kon nog steeds niet goed spreken. Ik kon de medewerker nog wel duidelijk maken dat ik drugs op had. Heb 50x goedbedoeld in de herhaling mogen horen "niet meer doen he" met een Turks accent.
Ik denk dat ik echt op het randje van leven en dood heb gebalanceerd en dat ik veelte weinig water gedronken had die dag. Aangezien de herinneringen weer grotendeels aaneengesloten waren na het water uit de kebab zaak.
Plots stopte er een auto voor de zaak. Het bleken m'n vrienden te zijn die rondjes door de stad aan het rijden waren op zoek naar mij! Hij rende naar me toe en sleurde me zo schreeuwend de auto in. Totaal overrompeld en verdwaasd was ik, nog steeds bezig met te realiseren wat er gebeurd was. Ik moest weer ontzettend nodig pissen en we stopte ff. Weer lukte het niet en ik werd zo wanhopig ik dacht dat het eindelijk voorbij was de coma/geest situatie. Blijkbaar was de rit nog niet afgelopen ik voelde de grond onder me wegzakken en werd weer compleet angstig en wanhopig. We reden even later weer in de auto. Ik wilde weer stoppen want ik moest echt nodig pissen. Ik was bang dat het weer niet ging lukken, maar godzijdank kreeg ik het meest opluchtende gevoel wat ik ooit gehad heb. Er kwam eindelijk iets uit! Ik was eindelijk van deze ellendige pijnlijke situatie af. Eindelijk werd het weer een beetje normaal. Ik stapte daarna weer opgelucht achterin de auto en was nog wel heeI erg spichtig schrok van alle andere auto's en gepraat van m'n vrienden. Ik dacht op een gegeven moment zelfs dat er een auto achter ons met volle vaart op ons in ging rijden. Ik schreeuwde in angst dat we gingen crashen en de bestuurder moest oppassen. Ik zette me schrap en de auto haalde ons doodleuk in zonder ongeluk. Vervelend schrik moment en de werkelijkheid is nog steeds behoorlijk verdraaid in m'n hoofd. Ook had ik weer een kleine terugval en herinner ik me een deel van de autorit dat weer 50x werd afgespeeld. Zo frustrerend! Steeds weer hetzelfde meemaken zonder dat je verder komt of dat er iets veranderd is. Alsof de tijd gecrasht is. Na een tijd ging de herinnering eindelijk verder en flitste ik niet terug naar het begin van dat stukje herinnering. Met angst en verwarring de rest van de rit op de achterbank uitgezeten. Voelde me nog steeds heel ellendig en met een onverklaarbare schaamte wat ik nog nooit eerder zo heb gevoeld.
Eenmaal bij 1 van mijn vrienden thuis ben ik naar m'n eigen auto gelopen en op de achterbank gaan slapen. De volgende ochtend kon ik weer functioneren. Ik heb het nog een beetje nabesproken met hun. En zijn toen naar ons eigen huis gereden.
Ik was naderhand nog steeds erg geschrokken. Ik denk dat ik hiermee echt met mn leven heb gespeeld. Het gevoel van schaamte heb ik nog 2 weken elke dag gehad. Ik heb toen ook het internet afgespeurd of er beelden van het festival en mogelijk van mij te vinden waren. Ik was nog altijd bang om gefilmd te zijn zonder dat ik precies wist wat ik gedaan heb. Ik heb gelukkig nooit wat gevonden en na die 2 weken ging de angst om alsnog op internet te staan langzaam weg. Langzaam begin ik te accepteren dat ik nooit echt zal weten wat er precies gebeurd tussen mn herinneringen door. Ik heb heel lang goed nagedacht over dit voorval. Ik besef me heel goed dat ik dit nooit meer wil. Dat de dood misschien niet ver weg meer was.
Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat er anderen zijn die echt begrijpen wat voor impact dit heeft gehad op mij en beseffen hoe zo'n ervaring is. Misschien moet ik zoiets ook niet van ze verwachten.
🚀
De dag ervoor was ik naar een feestje geweest in club Rodenburg. Alleen wat pep gehad die dag. Volgende dag zonder te slapen met 2 vrienden door naar het bevrijdingsfestival in Wageningen. Die hebben overigens wel gewoon geslapen die nacht en waren niet op het feest van die dag ervoor.
Het is deze dag heet en de zon brand fel. Tropische temperatuur. Aangezien ik niet meer de bob was kon ik ook lekker aan het bier. Dat combineerde ik met zo nu en dan wat pep te snuiven.
Ik werd deze dag al wat ongemakkelijker na verloop van tijd. Langzaam spichtig aan het worden. Ook lijkt het alsof ik dan zware autisme opwek ofzo. Alle sociale interactie word ongemakkelijk en vreemde uitspraak. Oogcontact is ongemakkelijk. Het gevoel dat je raar aangekeken word. Bijv. omdat ik iets te lang in een voorgevel of naar een achterwerk liep te staren van een meid op het feest die natuurlijk aanwezig is met vriend en bijbehorend boze gezichtsuitdrukking. Een heel ongemakkelijk en onzeker gevoel begin ik langzamerhand te krijgen. Terwijl het in werkelijkheid gewoon tussen je oren zit.
Omdat de dag nog wel een tijdje zou duren wist ik dat het langzaam aan steeds erger zou worden als ik niet gewoon ging rusten en proberen te slapen. Omdat ik met 2 vrienden ben en met hun mee rij wilde ik niet vervelend zijn en zo vroeg al afhaken. We keken al lang naar dit uitje uit.
Ik bedacht me iets anders: wat nou als ik MDMA kristal ga gebruiken? Dat had ik eerder gekocht van een dealer op dat feest en ook wel eens vaker gehad ooit. Zou ik door het vaag worden de spichtigheid kunnen laten verdwijnen omdat ik het simpelweg niet zou begrijpen en beseffen?
Tijd om daar achter te komen, want ik wilde graag van de spichtigheid af en gewoon genieten.
Aangezien de kristallen nog in grote brokken in het zakje aanwezig waren, vroeg ik aan de dealer hoe ik dit het beste kon gebruiken. Hij vertelde me dat ik het moest klein stampen/vermalen geloof ik. Daarvoor was niet echt de mogelijkheid op het feest tussen de rondlopende bewakers en mn bijbehorende spichtigheid. Hij zei dat ik ook een brokje kon nemen alsof het een xtc pil is. Voor die manier ging ik.
Na het innemen liet ik het rustig inwerken. Maar dat ging hard. Ik kon bijna niet meer lopen zo stijf stond ik. Ik besloot op het bankje te gaan zitten en het te ondergaan, wachtende tot die rush langzaam zou kalmeren. Zo hard was ik nooit eerder gegaan en was ook keihard aan het shaken holy shit! Een groepje feestgangers zag me wel gaan en een van de meiden uit die groep ging naast me zitten. Ze legde haar hand geruststellend op mijn been. Ik vergeet nooit meer die magische kracht van een meid. Het fijne en veilige gevoel dat ik bij haar zorgzaamheid kreeg. Ik was heel erg blij dat zij toen bij me is gebleven op dat moment.
Ondertussen was de spichtigheid ook met grote sprongen erger geworden. Daar waar je normaal uren over doet om dat level van spichtigheid te bereiken schoot nu in een halfuur door alle niveaus heen direct naar de hoogste status van spichtigheid.
Vanaf hier kruist werkelijkheid met hersenspinsels. Ik besef niet dat wat er nu gebeurd in werkelijkheid tussen mijn oren zit. Ik ga in mijn eigen hersenspinsels geloven. Hoe verder je leest hoe dieper ik in mijn eigen wereld zak. Zo diep dat ik ook achteraf niet weet hoe het echt is gegaan. Ook grote stukken herinnering compleet kwijt en nooit zijn boven komen drijven.
Ik zag de undercover agenten al lopen incognito als bezoekers gekleed. Ik kon ze makkelijk spotten. Hun manier van door het publiek lopen met groepjes van 2. Met nog wat losse undercover agenten die ze op een afstandje beveiligde. Ik zag het meteen! Met zo nu en dan 'onopvallende' handgebaren richting de bewakers. Ik dacht dat ze dit deden om dealers op te sporen en locaties aan te wijzen. Ze gebaren naar een plek waar ze van denken waar de dealer net gehandeld heeft. Ze sturen dan een undercoveragent naar die plek. Zogenaamd dronken komt hij naast mij zitten. Waarschijnlijk proberen de gesprekken rondom mij af te luisteren voor eventueel belangrijke informatie. Ik probeerde me zo nuchter en gedeisd mogelijk te houden terwijl ik als een raket ging. Hij stond na een tijdje weer op. Daarna sturen ze eentje undercover als iemand opzoek naar drugs. Beetje gezellig doen met de mensen in zijn buurt. Positief reageren dat jij zichtbaar hard gaat op goede drugs. Hij heeft na het zien van jou daar ook wel interesse in. Daar trap ik dus niet in en ik zeg dat de dealer al vertrokken is. Hij blijft aandringen ook bij de bezoekers on mij heen. Ik zweet ondertussen doodsangst uit dat iemand misschien niet inziet dat het een undercover agent is en de dealer in de val probeert te lokken. Verder herinner me ik daarover niets meer. Ik begin echt grote gaten te krijgen in m'n herinneringen vanaf hier.
Ik ben ondertussen al in een compleet vage status waarin ik vrijwel niets zie. Ook kon ik vrijwel geen woord meer uitspreken. Voelde me echt gehandicapt. Compleet verstijfd. Ik herinner me nog als laatst heldere beeld de wolken te zien. Alsof de tijd vooruit gespoeld werd. Ik zag de wolken in snel vaart voorbij vliegen en de schemer duurde ook maar 1 seconde voor mijn gevoel. In enkele seconden de overgang van licht naar donker. Dat is laatste heldere wat ik me nog kon herinneren tijdens het inklappen. Dat was wel ziek.
De volgende 6-7 uur kan ik me enkel nog kleuren en geluid herinneren. Met uitzondering van 1 moment waar ik nog een beetje troebel beeld bij herinner.
Uit het niets 'spawnde' er een gids voor mijn neus. Een hele lieve meid met een staart. Ja dat was totaal niet raar in mijn eigen werkelijkheid. Ze was van een speciaal EHBO team speciaal voor mensen zoals ik die knetterhard spacen en compleet van de kaart zijn. Zij zou mij door deze space heenleiden.
Ik moest haar hand vast houden en we liepen wat rond alsof ik een klein kind was. Tijdens dat rondlopen heb enkel kleuren als visuele herinnering. Ik gaf met veel moeite aan dat ik kei nodig moest pissen en ze trok me mee naar de toiletten. Hier heb ik soms troebel beeld in m'n herinnering, maar meestal alleen kleuren. Eerst ging ik de sta wc's proberen. Ik stond echt op knappen, maar er kwam niets uit. Echt een heel erg kut gevoel. Dan maar de dixies proberen en zittend. Na wat gestuntel en advies de deur van het slot te houden, zodat ze bij nood kon ingrijpen, was het me acrobatisch gelukt een soort plashouding aan te nemen. Ook nu kwam er niks uit en ik begon echt wanhopig te vloeken. Ik moest kei nodig maar het gaat niet! Wat een vreselijk gevoel. Ik strompel die wc uit en heb geen idee of ik m'n broek fatsoenlijk aan had of niet. Of ik m'n onderbroek überhaupt wel weer normaal had zitten. Ik kon niks echt zelf meer dacht ik en had het idee dat het voor de 'gids' ook een lastige situatie is. Ik voelde me zo zwaar ongemakkelijk, schuldig tegenover haar en vies. Ik was ondertussen bang dat mensen me filmden zonder dat ik ze kon zien en dat ze me uitlachten. Ik kon m'n gevoel niet meer plaatsen en dacht soms dat ik aan het pissen was in mn broek. Meerdere keren dat gevoel gehad. Totaal geen controle. (Gelukkig was het in werkelijkheid ook enkel bij gevoel gebleven.) Ik was heel bang voor lul te staan en kreeg het gevoel op Dumpert terecht te komen als een soort internet gekkie. Het onbehagelijke gevoel bekroop mij dat iedereen je straks kent als die malloot die niet met drugs om kon gaan.
Hierna heb ik een heel lang deel geen herinnering. Tot iemand riep dat het 10 minuten voor tijd was. Terwijl mijn situatie onveranderd was en ik over 10 minuten nog steeds compleet de weg kwijt ben. Mn gids was al verdwenen alsof die er nooit is geweest en ik was m'n 2 vrienden sowieso al sinds het begin al kwijt. Ik herinner me nog dat mensen mij vertelde welke kant ik op moest voor de auto. Ik was nog steeds blind en begreep nog steeds niets. Iedereen was plots weg. Van de uitleg snapte ik natuurlijk geen snars in deze toestand, laat staan dat ik zag waar er ( waarschijnlijk) naartoe gewezen werd.
Ik herinner me ook niet meer dat ik ben begonnen met lopen. Ook zijn de aankomende herinneringen 50x overnieuw afgespeeld. Alsof ik steeds overnieuw begon met lopen en situaties meemaken. Ik vermoedde op dit moment dat ik dood was of in coma lag. En dat ik nu als spirituele geest de situatie reconstrueerde om erachter te komen hoe ik ben komen te overlijden of in coma kwam. Het was niet prettig steeds weer als je vorderde in de herinnering weer helemaal teruggezet werd naar het begin van het deel. Ik herinner me nog proberen aan te bellen/kloppen/deuren open te doen van random huizen. Dat is allemaal niet gelukt (denk ik) 50x overnieuw steeds. Werd er gek van.
Weer een stuk gat in m'n herinnering. Nu liep ik opeens bij een flatportier. Toevallig liep er net een bewoner die zijn hond aan het uitlaten was. Ik ging vaag achter hem mee de flat in. Daar ging ik alle trappen op en belande op het hoogste balkon. Ik probeerde weer tevergeefs te pissen. Lukte weer niet. Ik wilde bijna over de reling heen gaan stappen geen idee waarom. Er was plots een of andere drang en stem in mezelf die me van deze flat af sommeerde. Ik luisterde naar de stem in mijzelf en keerde weer om. Ik liep de trappen af de flat uit.
Weer een zwart gat. Plots herinner ik me buiten bij een kebabzaak te staan. Ik liep er super stijf omheen echt als een psychisch gestoorde apathisch figuur. Sprak geen enkel woord. Er waren wat medewerkers aan het werk bij de magazijn ingang een vrachtwagen te verladen. Ik liep er heen en observeerde de situatie met mijn vage blik en zij keken me raar aan natuurlijk. Ik stapte zo op de uitgeklapte vrachtwagen klep en keek in de trailer recht naar zon medewerker. Ondertussen werden die lui geïrriteerd en zeiden dat ik weg moest gaan. Ik bleef ze dom aankijken en na een lange stilte zij ik eigenwijs boos nee. Ik liep vervolgens weg van de vrachtwagen. Ik liep nog wat rond de kebabzaak en ging toen het magazijn in. Daar werd ik echt uit gegooid door de lui die me compleet zat waren en nu moest ik echt oprotten. Omdat ik toch in coma/dood dacht te zijn bleef ik eigenwijs lastig doen. Maar de herinnering verdwijnt vanaf hier weer kort.
Plots zat ik in de kebabzaak. Nu netjes aan de balie op een krukje. Een van de medewerkers gaf me water. Vanaf dat moment had ik vrijwel geen gaten meer in mn herinneringen. Ik begon langzaam te beseffen dat dit geen comadroom/geestenwandeling was, maar echt gebeurd. Ik was heel erg in de war en kon nog steeds niet goed spreken. Ik kon de medewerker nog wel duidelijk maken dat ik drugs op had. Heb 50x goedbedoeld in de herhaling mogen horen "niet meer doen he" met een Turks accent.
Ik denk dat ik echt op het randje van leven en dood heb gebalanceerd en dat ik veelte weinig water gedronken had die dag. Aangezien de herinneringen weer grotendeels aaneengesloten waren na het water uit de kebab zaak.
Plots stopte er een auto voor de zaak. Het bleken m'n vrienden te zijn die rondjes door de stad aan het rijden waren op zoek naar mij! Hij rende naar me toe en sleurde me zo schreeuwend de auto in. Totaal overrompeld en verdwaasd was ik, nog steeds bezig met te realiseren wat er gebeurd was. Ik moest weer ontzettend nodig pissen en we stopte ff. Weer lukte het niet en ik werd zo wanhopig ik dacht dat het eindelijk voorbij was de coma/geest situatie. Blijkbaar was de rit nog niet afgelopen ik voelde de grond onder me wegzakken en werd weer compleet angstig en wanhopig. We reden even later weer in de auto. Ik wilde weer stoppen want ik moest echt nodig pissen. Ik was bang dat het weer niet ging lukken, maar godzijdank kreeg ik het meest opluchtende gevoel wat ik ooit gehad heb. Er kwam eindelijk iets uit! Ik was eindelijk van deze ellendige pijnlijke situatie af. Eindelijk werd het weer een beetje normaal. Ik stapte daarna weer opgelucht achterin de auto en was nog wel heeI erg spichtig schrok van alle andere auto's en gepraat van m'n vrienden. Ik dacht op een gegeven moment zelfs dat er een auto achter ons met volle vaart op ons in ging rijden. Ik schreeuwde in angst dat we gingen crashen en de bestuurder moest oppassen. Ik zette me schrap en de auto haalde ons doodleuk in zonder ongeluk. Vervelend schrik moment en de werkelijkheid is nog steeds behoorlijk verdraaid in m'n hoofd. Ook had ik weer een kleine terugval en herinner ik me een deel van de autorit dat weer 50x werd afgespeeld. Zo frustrerend! Steeds weer hetzelfde meemaken zonder dat je verder komt of dat er iets veranderd is. Alsof de tijd gecrasht is. Na een tijd ging de herinnering eindelijk verder en flitste ik niet terug naar het begin van dat stukje herinnering. Met angst en verwarring de rest van de rit op de achterbank uitgezeten. Voelde me nog steeds heel ellendig en met een onverklaarbare schaamte wat ik nog nooit eerder zo heb gevoeld.
Eenmaal bij 1 van mijn vrienden thuis ben ik naar m'n eigen auto gelopen en op de achterbank gaan slapen. De volgende ochtend kon ik weer functioneren. Ik heb het nog een beetje nabesproken met hun. En zijn toen naar ons eigen huis gereden.
Ik was naderhand nog steeds erg geschrokken. Ik denk dat ik hiermee echt met mn leven heb gespeeld. Het gevoel van schaamte heb ik nog 2 weken elke dag gehad. Ik heb toen ook het internet afgespeurd of er beelden van het festival en mogelijk van mij te vinden waren. Ik was nog altijd bang om gefilmd te zijn zonder dat ik precies wist wat ik gedaan heb. Ik heb gelukkig nooit wat gevonden en na die 2 weken ging de angst om alsnog op internet te staan langzaam weg. Langzaam begin ik te accepteren dat ik nooit echt zal weten wat er precies gebeurd tussen mn herinneringen door. Ik heb heel lang goed nagedacht over dit voorval. Ik besef me heel goed dat ik dit nooit meer wil. Dat de dood misschien niet ver weg meer was.
Ik heb nooit echt het gevoel gehad dat er anderen zijn die echt begrijpen wat voor impact dit heeft gehad op mij en beseffen hoe zo'n ervaring is. Misschien moet ik zoiets ook niet van ze verwachten.
